Hoe ga jij dit weekend in? Moe, maar voldaan? Of vraag je je de hele week al af waarom je maandag überhaupt nog terug naar die …job …collega’s …manager …organisatie gaat?

Als executive coach heb ik heel wat coachees met carrièrevragen voorbij zien komen. Vaak is het niet eens hun core-coachvraag, maar zijdelings komt altijd ter sprake “zit ik hier nog wel op m’n plek?” En meestal had dat niet te maken met overbelasting, maar met een bore-out. Herkenbaar?

Overigens de foto van die schildpad boven de post – daar kom ik zo op terug.

Ja, en dan?

Dus, je loopt met die belangrijke vraag rond en dan? Nou, dat is heel simpel: je kunt die rondzingende vraag in je hoofd natuurlijk straal negeren. Overigens is dat lastiger dan je denkt en in feite is geen keuze dan ook een keuze.

En je hebt grofweg twee andere keuzemogelijkheden, namelijk:
1) Jezelf overtuigen van alle redenen waarom je blijft zitten waar je zit en je niet verroert. Waarom dat voor jou goed, verstandig en op lange termijn wijs is (vul zelf maar in).
2) Actie ondernemen.

Waar ga jij voor?

Perceptie

Mijn vorige blog gaat erover dat ik van nuance houdt (Blog Perceptie) en natuurlijk is voor beide keuzemogelijkheden wat te zeggen.

Ik ken personen die stelselmatig tot aan hun pensioen de vraag “zit ik nog wel op m’n plek” hebben genegeerd. Huis is afbetaald; de kinderen hebben een keurige opleiding kunnen doen; pensioen komt elke maand binnen. Lekker veilig en alles lijkt te kloppen.

Ik ken ook personen die vinden dat de vraag stellen ‘em ook beantwoorden is. Personen die actie ondernemen. Die op zoek gaan naar toch die andere baan. Die zélfs met een gezin zover gaan dat ze het avontuur opzoeken. Die aan het eind van hun leven misschien geen ‘white picket fence’ hebben, maar wel een rugzak vol ervaringen. Die weten dat ze gelééfd hebben.

Up-close-and-personal kan toch anders zijn dan from a distance – kijk maar eens goéd naar die schildpad.

LEEF

“Dus, als ik geen actie onderneem, zeg jij dat ik niet Lééf?” Goeie, leuk omgedraaid. Dat hoeft niet, blijven zitten is niet per definitie verkeerd, maar je ‘kop in het zand steken’, daar vind ik wel iets van.

Wat ik mijn coachees meestal vraag is: “Als je met die vraag rondloopt, ben je het dan niet aan jezelf verplicht om er een antwoord op te vinden? Wat dat antwoord ook is? Op basis daarvan kun je dan een keuze maken. Wat die keuze dan ook is.”

Consequenties

Onzekerheid is vaak een reden om niet in actie te komen. Want, je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt. En dat is waar. Dat is ook het verhaal die de schildpadfoto
vertelt.

From a distance

zagen we die grote schildpad op het strand van Bahía de Caraquez in Ecuador. Helemaal blij liepen we ernaar toe. Dichterbij zagen we de trieste aanblik. Dit was al de tweede schildpad die we zo aantroffen; een levende hebben we nog niet gezien.

Soms lijkt een keuze op het moment zelf op een levende schildpad, waar je blij op afloopt. Dichterbij is het misschien toch niet waar je op had gehoopt. Dat is overigens wel pas te zien áls je er op afloopt…

Wil je niet alleen de perceptie van een levende schildpad? Durf je de fotoschildpad in de ogen te kijken? Ga dan op zoek naar wat jouw drijveren zijn. What makes you tick?

Overigens ben ik in november weer in Nederland. Dus als je executive coaching aandurft, geef je me dan een seintje? Mijn stijl is zoals ik schrijf en altijd: ‘hard op de inhoud, zacht op de mens’ ?

Tot snel!
Annejet