Waar breng jij nu je meeste dagen door? De meeste mensen die ik spreek zeggen òf thuis òf werk.

Ik krijg de laatste weken veel de vragen waar wij zijn en hoe het met ons gaat, dus even een update vanaf de andere kant van de wereld!

Cerrada | Closed | Gesloten

Vlak voordat het C-virus hevig losbarstte, vertrokken wij uit Nederland en via een weekje New York (ondenkbaar nu) vlogen we door naar Costa Rica. Voor de zekerheid hadden we wel een paar mondkapjes in onze koffer gestopt, van die goeie met filter, maar niet hoeven gebruiken. En opeens werd Covid-19 in no time global serious business; werden grenzen gesloten en kon je niet meer reizen. Wat zouden wij doen?

Playa Coyote

Wij waren er helemaal op ingesteld om Midden-Amerika te ontdekken. Toen we in Costa Rica aankwamen hebben we een 4×4 auto gekocht om mee op avontuur te gaan. We zagen ons er al helemaal op pad, over bergen en door rivieren.

Via TrustedHouseSitters hadden we een prachtige plek aan de ongerepte Pacifische westkust gevonden waar we een poosje wilden wonen. Een van de mooiste stranden van Costa Rica vind je bij Playa Coyote, Costa de Oro (de Goudkust).

Tough decisions

Wat moesten we doen? Terug naar Nederland? Maar ja, onze woonplek is nu bezet, dus dan wordt ’t een duur vakantiehuisje ofzo. Hier wonen we kosteloos. En als je toch thuis moet blijven, niet naar je ouders en vrienden mag gaan en er niks meer te beleven is, waarom dan hals over kop teruggaan? Na een half jaar in Ecuador te hebben gewoond, ben ik op afstand werken ook gewend en dat was sowieso al de bedoeling. En verder zit Rob met z’n hartstilstand en pacemaker in de risicogroep. Hier wonen we remote en veilig op een groot terrein binnen de hekken.

Het enige waar we natuurlijk ons hart voor vasthouden, zijn onze familie en vrienden in Nederland. Maar mijn vader zei onomwonden: “Je mag nu toch niet langskomen en als één van ons C krijgt, mag je er niet bij. Naar de intensive care ga ik ook vast niet, daar ben ik te oud voor en een begrafenis is nu ook geen lol meer aan. Dus schatje, jullie zitten daar echt beter dan hier, lekker blijven.” Heerlijk hè, zo’n nuchtere, praktische pa ? maar emoties werken in the heat of the moment volgens mij toch anders en hier en daar kunnen wij misschien nog een stokje steken als dat nodig is. Hoe dan ook, we kwamen inderdaad tot de conclusie dat we in Costa Rica vooralsnog op de beste plek zitten. Dingen veranderen nu zo snel in de wereld en als de nood aan de man komt, anticiperen we daar op.

 Medidas (maatregelen)

Maar inmiddels is hier in Costa Rica ook het een en ander veranderd. Niet dat er nu zoveel C-gevallen of C-doden zijn (op het moment van schrijven, respectievelijk: 547 / 3), maar de regering leert kennelijk van de aanpak van andere landen en is gelijk vol in de aanval gegaan. Al snel gingen scholen, restaurants, contactberoepen etc. dicht en dat duurt in ieder geval nog tot 30 april. Op geen enkele dag mogen we tussen 19.00-05.00 uur rijden en overdag rijden is beperkt op kenteken. In de Paasvakantie mochten we die hele week bijvoorbeeld maar één dag met de auto de weg op.

Omdat we vrij afgelegen zitten en zonder auto nergens komen, hebben we wel gelijk gehamsterd. Dat deden meer mensen en hier was het schap toiletpapier nog vol, maar het grote schap met zakken rijst nagenoeg leeg. Volgens mij zijn de mensen hier slimmer dan in Nederland!! ?

Dus, dachten we, de grote poort op slot, hier komt niemand, lekker boeien, we wonen toch aan een van de mooiste stranden?! In de ochtend en eind van de middag lekker in de warme zee zwemmen en lange wandelingen maken. Schelpen zoeken, zonsondergangen kijken en wegdromen. Dat was wat we die eerste weken deden.

la Policia

Maar helaas, de regering besloot álle stranden ook tot in ieder geval eind april te sluiten. Ik snap wel, ze willen natuurlijk niet dat mensen uit de stad gezellig met z’n allen naar de kust gaan. Niks aan de hand dachten we, want wij wónen aan het strand, híer is C nog niet en het is hier zo remote dat er toch al bijna nooit iemand op het strand loopt (zie foto hierboven) of alleen heel in de verte.

Denkt de plaatselijke Policia daar nou toch een béétje anders over. Bevel is bevel en dus wordt er op een praktisch uitgestorven strand gesurveilleerd met auto en vliegtuigje. Het speeluur is begonnen! Haha, terwijl ik dit schrijf hoor ik het vliegtuigje op ong. 50 meter hoogte overkomen. Misschien moet ik me uitgeven als een gevierd blogger en vragen of ik een keer mee mag! We volgen het nieuws in NL natuurlijk op de voet. En ik begreep van vrienden dat de politie op drukke natuurplekken niet echt hard optreedt. Hoe anders hier in Costa de Oro!

Prohibido

Het is natuurlijk ronduit hilarisch dat ik al twee keer gesommeerd ben het lege (jawel, lege) strand te verlaten. Ik dacht eerst eigenlijk dat het een grap was. De laatste keer was jawel, om 7 uur ’s morgens. Ik was zo m’n bed uitgerold, brilletje op, in aftands shortje en hemdje. Stond heerlijk in een meditatief momentje met m’n voeten in de branding naar de horizon te staren toen ik achter me op het strand getoeter hoorde. Ik was er gloeiend bij. Krijg nou wat.

de Dikke en de Dunne

Een dikke en een dunne politieagent juntos in een pickup truck wenkten me. Prohibido. O ja? En een beetje blond zei ik in m’n beste Spaans: ‘pero vivo aquí’ en ik wees naar het grote beach house. Niet dat ik de eigenaar ben, maar ik pas toch op? Dus ‘vivo aquí’, maar het kon ze niks schelen dat ik hier woon. En op mijn argument ‘contaminacion no es pelligroso aquí porque no hay nadie’ begonnen ze te hoofdschuddend lachen en ze zeiden dat er niemand op het strand was omdat zíj iedereen eraf hadden gestuurd, waarop ík natuurlijk moest lachen. Dûh, er is hier nooit iemand zo vroeg. En dat weet ik, want ik lig bijna elke ochtend als de zon opkomt om 6 uur op een matje oefeningen voor dat hopelijk goddelijke lijf te doen. Mijn geheim.

Maar in deze masculiene cultuur is respect voor la Policia belangrijk dus, ik hield me in. Moest er niet aan denken dat ze me, zoals ik er bijliep, in de auto zouden stoppen naar het politiebureau, o nee, en dan ook nog zonder bh. De dikke was aardig en liet me met een: ‘tranquilo señora, pero directamente a la casa’ ontsnappen. De Dunne neemt volgende keer het heft in eigen handen en slingert me op de bon. Ik weet het zeker. Bh of geen Bh.

En dus blijven wij ook hier braaf binnen de hekken van het beach house aan een van de mooiste, gesloten stranden van Costa Rica. Morgen mogen we de weg op (hoera!) en rijden we een uur over een vreselijke gravelweg omgeven door prachtige natuur naar Jicaral waar we met mondkap op héél veel lekkere dingen gaan kopen ?

Dag allemaal, zorg ajb goed voor jezelf! Blijf gezond, blijf binnen en wees vooral lief voor elkaar.

Hartelijks uit een te warm Costa Rica!
Annejet

PS het beach house staat te koop, mocht je interesse hebben 😉 wij passen wel op!