Heb jij ook het gevoel dat je door al dat thuiswerken, de gesloten terrassen en restaurants, afgelaste voorstellingen en evenementen, nog maar weinig ‘gezien’ wordt? Dat het er zelfs niet toe doet of je de hele dag in jogging loopt? Maar misschien nog erger: zelf andere mensen bekijken, kan ook niet. Waarom kijken we eigenlijk graag naar andere mensen? Willen we gezien worden? En wat kun je wél doen?

Wat is jouw favoriete plek?

Voordat wij wereldreizigers werden, hebben we 15 jaar in Den Haag gewoond. En voordeel van zelfstandig ondernemerschap is dat als het maar even kon, ik zakelijke afspraken plan op de leukste plekken. Scheveningen haven; Kijkduin; op de Fred; strandtenten als Titus en Habana; in de tuin bij Op Hodenpijl; The Penthouse (het hoogste restaurant van NL); in Rotterdam bij Hotel New York en zo heb ik overal mijn fijne plekjes. En niet alleen voor eten en drinken – nee, op die plekken kun je:

Ongegeneerd Staren

En, als er íets leuk is op dat soort plekken, dan is dat mensen kijken! Behalve wanneer ik geconcentreerd in gesprek zit, zie ik altijd van alles om me heen gebeuren. En daar verzin ik dan hele verhalen omheen en vanaf dat moment zoek ik naar allerlei aanwijzingen om mijn gut feeling te bewijzen. Rob lacht er altijd om en zegt: “mond dicht” als ik weer eens met open mond naar een tafereel staar. En dan heb ik hele verhalen, hoe ik door de lichaamstaal zie op welk niveau ze wel/niet bij elkaar horen, of ze elkaar leuk vinden of bonje hebben, enz. Alle gedragsstijlen en drijfveren komen voorbij en als ik ook kan horen wat er gezegd wordt, moet ik oppassen dat ik me er niet in meng en ga meepraten. Meestal tot gêne van mijn tafelgenoot!

Daarom is het zo heerlijk om alleen ergens te zitten en lekker ongegeneerd mensen te kijken. Als meisje van 17 deed ik dat al. Ik zat een jaar in Amsterdam op school, niet ver van het Leidseplein. In een tussenuur sprong ik snel op de eerste tram, plofte op een terras, bestelde een colaatje en ging een uurtje de explosie van non-verbaal gedrag om me heen absorberen. Geweldig vond en vind ik dat.

Spiegeltje Spiegeltje…

Waarom kijken we eigenlijk graag naar andere mensen? Nou, da’s fijn voor onze spiegelneuronen. Die gaan hard aan het werk en deze hersencellen hebben we nodig om bijvoorbeeld (nieuwe) dingen aan te leren, maar ook om het gedrag en de emotie van de ander te kunnen interpreteren. Door gedrag te imiteren ontstaat vervolgens een gevoel van verbondenheid. Al is het maar dat je tijdens een gesprek onbewust elkaars houding overneemt.

Mensen vergelijken zich nou eenmaal graag met een ander (ook al denken we natuurlijk allemaal dat wíj dat niet doen). Als je jezelf vergelijkt met iemand waarbij jij beter af bent, dan ontstaat er een positief gevoel over jezelf. Als je je vergelijkt met iemand waarbij je het zelf minder getroffen hebt, dan gebeuren er andere dingen. Denk maar aan de koningin die zich met Sneeuwitje vergeleek… Dus kies verstandig met wie je je vergelijkt!

Kijken en bekeken worden

Als anderen naar óns kijken, jou zién, aandacht voor je hebben, is dat een vorm van erkenning. Het gevoel dat je er toe doet. Dat je meetelt. Dat je waardevol bent. Maar ja, door alle beperkingen rondom Corona, lopen je spiegelneuronen een hoop mis. Weinig spiegeltje, spiegeltje aan de wand momenten.

Wat kun je wél doen?

Mijn wijlen oma heeft in het Jappenkamp gezeten. Ik weet niet uit eerste hand wat er allemaal met haar gebeurd is, maar dat moet mensonterend zijn geweest. Maar zelfs toen oma oud was en nog maar weinig mensen ontmoette, kleedde en verzorgde ze zich elke dag als een dame. Een keurige dame met haar haar gekapt, nagels ondanks haar bibberhanden gelakt, bijpassende juwelen. Oma haalde haar waardigheid uit zichzelf en straalde dat uit.

Ik moest er laatst aan denken, omdat ik in Nederland net als mijn oma ben. Een ochtendritueel van douchen, kappen, make-up, mooie outfit (La Dress jurkje ofzo), bijpassende schoenen en tas. Ik kwam mezelf een keer in het blad Leven Den Haag tegen, op een foto genomen in de Hoogstraat waar ik toevallig liep. Alsof ik zó uit de etalage was gelopen…

Lieve help, dan moet je me nu zien! Het is hier in Costa Rica elke dag ruim 35graden. Rob loopt hele dag in zwemshort en blote bast. Ik in luchtig jurkje of hemdje/shortje. Make-up heeft totaal geen zin, want het loopt er direct in stralen weer af. Een paar keer per dag koud douchen en af en toe een tuinslangengevecht en als we het strand straks weer op mogen, de zee. Lekker relaxed en super makkelijk en toch mis ik de andere waardige AJ, à la mijn oma. Natuurlijk doe ik m’n uiterste best als ik een zakelijke videomeeting heb, maar het is in deze hitte gewoon niet voor elkaar te krijgen!

Je doet er toe!

Maar in Nederland kan dat wel, dus geef jezelf op die manier elke dag een stukje waardigheid! Trek gewoon je mooiste zomerjurk aan die je eigenlijk voor dat feest had gekocht! En die coachee met z’n matching Floris van Bommel schoenen en riem en tas. Gewoon doen, ook al zit je achter je beeldscherm. Als anderen het niet zien, zie jij het namelijk wel. Ik weet, online is niet de real deal, maar gun jézelf dat gevoel van er mogen zíjn. Er toe doen. Meetellen. Meedoen.

En dan ga je gewoon voor de spiegel staan, kijk je naar jezelf, zet je je spiegelneuronen aan en zeg je: “Spiegeltje, spiegeltje aan de wand… wie is de mooiste van het land?”

Ook jij mag er ZIJN!

Hartelijks,
Annejet