Verstand op nul… blik op oneindig… kom op, nog even volhouden… bijna vakantie!!
Hoe vaak heb jij dit soort dingen de afgelopen tijd tegen jezelf gezegd? Als een oppepper? Een motivational speech? Om jezelf tot de vakantie overeind te houden? Om daarna glorieus te mogen instorten?
Mantra
Dit waren mijn mantra’s. Want vakantie leuk kort of lang, maar ervoor en erna werd ik altijd ‘afgestraft’. Iedereen die zelfstandig werkt weet het – werk houdt nooit op. Niet in je hoofd. Niet in de vakantie. Niet nooit. En als je dan ook nog eens de competentie ‘loslaten’ niet geweldig ontwikkeld hebt en de competentie ‘verantwoordelijkheidsgevoel’ té geweldig ontwikkeld hebt…
Loslaten
Zo’n vijf jaar geleden gingen we een maand naar Australië en vrienden haalden ons op voor het ritje naar Schiphol. De week ervoor werkte ik me elke avond tot middernacht een slag in de rondte en op de dag van vertrek probeerde ik tot de allerlaatste minuut sneller te zijn dan de tijd en rammelde ik er lustig op mijn computer op los. Compleet gestrest vertrok ik, of beter gezegd ‘vertrokken we’ want ook voor Rob was het niet echt een gezellig begin van deze bijzondere reis.
“Kappen nou, je kunt toch niet meer alles doen.”
“Ja, jij denkt altijd dat ik dit voor m’n lol doe!”
“Nee dat denk ik niet, maar we gaan nu op reis”.
“Zeur nou niet zo – ik heb geen keuze – deze mail moét er echt nog uit.”
Auw! En ik mijn coachees maar leren loslaten met treffende vragen als: “wat is nou het ergste dat kan gebeuren? En dan, wat is dan dat het ergste dat kan gebeuren? En dan…”
Leugen
Inmiddels ben ik erachter dat “ik moet” en “ik kan niet anders” en “ik heb geen keuze” niet waar zijn. Gewoon een regelrechte leugen waar ik mezelf helemaal gek mee maakte. Want effe serieus, wat was nou het ergste dat in mijn geval kon gebeuren? Dat ik later vanuit Australië nog een mailtje had verstuurd ofzo? Er was niemand gestorven als ik een paar uur eerder was gestopt met werken. Er waren geen klanten weggelopen. Er was niemand boos geworden.
De jaren erna besloot ik het anders te doen. Gewoon 2 dagen voor vertrek geen trainingen meer plannen, geen coachgesprekken, geen afspraken. Dat is me niet altijd gelukt hoor, want als je lievelingsklant voor je vertrek nog die Risicoanalyse voor een kandidaat wil ? maar overall werkte deze aanpak beter. Alleen al het mezelf toestaan 2 dagen extra door te strepen voor kantoorwerk was een overwinning! (In die tijd plande ik heel slim kantoorwerk niet in; alsof dat geen echt werk was.)
Vertraging
En nu? Zoals je in de laatste eJET ‘Fly Away’ hebt gelezen, hebben we onszelf een half jaar in de vertragingsstand gezet. Rammel ik als ultieme flexwerker vanaf een waanzinnig mooie berg in Ecuador op mijn computer. Zitten we na 5 weken rondreizen nu in the middle of nowhere (het eerste ietwat fatsoenlijke stadje met redelijk normale supermarkt is 2 uur met de bus).
Het leven is hier vertraagd & back to basics. Het geeft rust en ruimte om te reflecteren op 30 jaar werken. Te reflecteren op relaties en de toekomst. Te lezen, schrijven, praten en écht contact met locals te maken, die trouwens het woord ‘stress’ niet kennen ?
Vertraging is de weg vooruit
In het NRC staat een treffend artikel over wat ik hierboven beschrijf. Heb je het ook gelezen? Stress en geluk – we branden onszelf in de Westerse wereld op. Wouter Beekers schrijft o.a. dat er moed nodig is om te vertragen en weer verbinding met elkaar te krijgen. Meer lezen?
Heb je al vakantie? Disfrútalo!
Krijg je nog vakantie? Schakel op tijd terug!
Geen vakantie? Vertragen kan vanaf nu!
Ik wens je een hele mooie zomer.
¡HASTA PRONTO!
Annejet
