Ben jij een blogger? Dan weet je vast wel wat volgens kenners een van de geheimen van een succesvolle blog is. Ben je geen blogger, maar lees je graag blogs? Wat trekt je dan het meeste aan?
Blogsuccesgeheim
Apparently (vind ik zo’n mooi woord) moet je als blogger zo uitgesproken mogelijk zijn. Heel erg zwart / wit. Stelling nemen. Super expliciet zijn. Jouw ongezouten mening poneren. Dingen schrijven, zeggen, roepen waar je anderen mee wakker schudt. Misschien liefst ook van schrikken. Want dan heb je de aandacht. Zeggen ze.
Nou dacht ik, dan word ik bij voorbaat geen succesvol blogger. Want mijn doel met Perceptiedenken.blog is juist om nuance te brengen. Nuance, iets wat we door de schreeuwerige wereld om ons heen misschien onderweg een beetje kwijt zijn geraakt.
Perceptiedenkendoel
Mijn doel is juist om te laten zien dat jouw perceptie niet de perceptie van de ander hoeft te zijn. Dat door een beetje naar elkaar toe te bewegen er ruimte voor creativiteit en goede samenwerking ontstaat. Dat je verplaatsen in die ander je enorm veel kan brengen. Of zoals we in mediation zeggen, persoonlijke meningen (twee ‘waarheden’) ook naast elkaar kunnen bestaan. Dat je elkaar niet altijd de kop af hoeft te bijten als je het niet met elkaar eens bent.
Natuurlijk, sommige dingen zijn zoals ze zijn. In onze menselijke perceptie zien we de hemel blauw en het gras groen (of je moet kleurenblind zijn). Mijn blogs zijn down to earth en hebben geen filosofische insteek waarbij alles betwist wordt. Absoluut niet.
Perceptiedenken is wél een spiegel. Bekijk dingen eens vanuit een andere invalshoek! Als ik me reuze druk over iets maakte, zei mijn vader altijd: “meissie, draai het nou eens om”. Die uitspraak gebruik ik bij mijn coachees ook vaak. “Draai het nou eens om”.
Draai het nou eens om!
Zo herinner ik me een coachee (laten we haar Nicky noemen), die haar werkrelatie met haar leidinggevende – zacht uitgedrukt – nogal beroerd vond. Nicky had er echt last van en dacht er zelfs over om een andere baan te zoeken! O, werkinhoudelijk was die leidinggevende (laten we ‘em Paul noemen) een kei hoor en ze kon wat dat betreft altijd bij ‘em terecht. Als team haalden ze altijd hun doelen en ja, die bonus kreeg ze ook elk jaar.
Wat was dan het probleem? Met wat doorvragen bleek dat Paul haar op maandag nooit actief vroeg hoe haar weekend was geweest en/of ze een leuke vakantie had gehad. Met de vragen: “Dat mag je toch van je leidinggevende verwachten? Dat is toch niet meer dan normaal?”, probeerde Nicky mij in haar straatje te krijgen.
Tuurlijk, je kunt zeggen dat een leidinggevende ook persoonlijke belangstelling voor medewerkers moet hebben. Maar, als Paul aan bijna 30(!) personen leiding geeft, is dat dan een realistische verwachting? Voor Nicky wel. Want natuurlijk, Nicky was binnen het team uniek en Nicky gaf zelf geen leiding, dus die had er nooit over nagedacht dat… Nicky leefde in haar eigen perceptie en vond het niet meer dan normaal, enz. enz.
Probleem?
Wat was dan het probleem? Was het probleem niet dat zij keer op keer op keer iets verwachtte en dan (boehoe) teleurgesteld was dat het niet gebeurde? Terwijl Nicky van tevoren allang wist dat Paul haar ook deze week niet naar haar weekend zou vragen en zeker niet haar vakantiefoto’s ging bekijken. “Tja, als je het zo stelt…” zei Nicky.
Ze ging begrijpen dat ze Paul niet zou veranderen. Dat het voor hem ook geen doen was om aan ál die personen naar het weekend te vragen. Dat als ze haar eigen onrealistische verwachtingen zou bijstellen, ze niet telkens teleurgesteld zou zijn. Dat ze dan blij zou zijn met wat er wél was, namelijk een manager die steengoed in zijn werk was en haar qua inhoud naar een hoger plan kon tillen.
Dit inzicht was een klein uitstapje binnen haar grotere coachvraag, waardoor Nicky leerde dat perceptiedenken haar blik, houding en werkplezier verandert. Ze heeft haar baan trouwens niet opgezegd.
Dat is joúw perceptie…
Van dit soort gespreksvoorbeelden heb ik er legio. En altijd begint het met een opmerking in de zin van: “Ja maar, dat is toch logisch? Dat vindt toch iedereen?” Nou nee dus. Dat is niet logisch en dat vindt niet iedereen, dat is joúw perceptie.
Snap je waarom ik niet ongezouten mijn mening poneer? Waarom ik als blogger niet wil shockeren? In mijn perceptie maakt die aanpak alleen maar kapot. Nuance
verbindt!
Dan maar geen succesvolle blogger 😉
Fijne dag!
Annejet
