Hoe ga jij naar je werk?
Flitsend op de e-bike? Met OV? Carpoolen? Je eigen auto? Anders?
Tot voorkort stapte ik elke dag van top tot teen keurig gecoiffeerd in mijn fijne, nog bijna nieuwe auto. Maar ja, het is allemaal perceptie, want hier in de Ecuadoriaanse bergen kom ik erachter wat een luxe dat was! En deze week had ik wel ongeveer de spannendste reis ever om op werk te komen.
Knappe ANWB-heroes
Het spannendste in Nederland was een lekke band in de besneeuwde Zeelandse middle of nowhere. De knappe ANWB-hero zette het thuiskomertje er voor ons onder, zodat we als trainers nog nét op tijd aankwamen om deelnemers alles over gedragsstijlen en drijfveren te leren. De plaatselijke garage regelde een nieuwe band en dat was dat.
O ja, en die keer dat ik in de buurt van Wageningen op de snelweg strandde. Iets met een kabeltje en vloeistof en een ontplofte motor als ik was doorgereden. Deze, iets minder knappe, maar nog steeds ANWB-hero waarschuwde dat mijn geweldige zwarte 2ehands BMW vanaf nu alleen nog maar problemen zou geven.
Dus met pijn in mijn hart (want het was zo’n stoere auto) een keurige nieuwe degelijke zakelijke Honda aangeschaft. Overigens had ‘ie toen maar 14% bijtelling wat wel weer goed voor de portemonnee was.
Hazelnootschuimgebak
Minder geweldig was dat mijn stoere BMW weggesleept moest worden en alles úren duurde. Ik wilde al een taxi bellen om naar de training te racen, maar nee, ik moést van de wegsleepdienst bij mijn auto blijven. Wettelijk verplicht. En dat er 10 minuten verderop 14 HR-managers uit het hele land op trainer AJ zaten te wachten, boeide niemand.
In de herkansing heb ik het trouwens met ‘t beroemde Haagse hazelnoot schuimgebak van Maison Kelder goed gemaakt. Als je dát meeneemt, wordt alles je ter plekke vergeven ?
Maar goed, dan heb je dus het ergste, spannendste in mijn leven op de weg van de afgelopen 15 jaar wel gehad. Maar hier, in Ecuador! Nee niet te geloven, wat een land!
Internet flexibele
Heb jij al 5G internet? Hier in de bergen noemen we het geen 5G maar “Internet flexible con voluntad propia” vrij vertaald “flexibel internet met een eigen willetje”. Nu wilden ze bij een gewaardeerde klant van me een nieuw MT-lid aannemen. En vlak voordat ik naar Ecuador vertrok had ik voor dat MT een stevig teamtraject afgerond. Super interessant, onder andere met het gedrag/12driving forces assessments.
Of ik voor deze kandidaat een Risicoanalyse assessment wilde doen. Niet handig als ik dit iemand anders in Nederland zou laten doen én voor deze klant wilde ik het ook graag zelf doen. Maar ja, dan had ik als ultieme flexwerker wel een goede 5G verbinding nodig en geen “internet flexible con eigen willetje”.
In het donkerdonker
Dingetje is ook nog dat het hier 7 uur vroeger is. Dus ik op de bewuste Skype-dag maar liefst om half 4 naast m’n bed en het gebruikelijke coiffeerwerk doe ik hier wat sneller dan in Nederland. Rugzak op en ik over een vrij stijl en aardedonker zandpad naar de rivier gelopen. Onderweg hingen de honden van de buren ongeveer aan m’n kuiten omdat ze een doortrapte inbreker in me zagen.
Met een zaklampje en op m’n hoede voor slangen kwam ik over een smal paadje bij de nog smallere wiebel-hangbrug. Overdag denk je nog “ogen dicht en lopen maar” maar in het donker… Het geluid van krekels en het ruizen van de rivier is heerlijk hoor; de gedachte er op dat moment in te storten iets minder.
Maar, om 5u stipt stond ik bij de weg, waar de honden van de andere buren met ontblootte tanden gezellig nog even kwamen checken wie ik was. De bus zou om uiterlijk half 6 langskomen, maar kan zomaar vroeger zijn of toch later. Dat weet je hier maar nooit.
Coupe hurricane
Half 6 – geen bus. De buurman had de honden horen aanslaan en wist dat ik bij de weg stond te wachten. Opeens hoor ik een motor aankomen. “Spring achterop, dan breng ik je naar het dorp. Er komt om 6u een bus verderop uit de bergen langs die ook naar Otavalo gaat.” Dus ik zonder helm achterop gesprongen en met coupe hurricane arriveerde ik op het pleintje waar de bus zou stoppen.
Niet te geloven, ook daar kwamen honden op me afgestormd die ik letterlijk met m’n plu van me moest afslaan. “Opzouten jongens, ik ben geen inbreker en mijn Armani parfum is wél lekker!!”, gilde ik. Maar ja, niet in het Spaans dus dat verstonden ze niet.
Suïcidale rit
Pff, gelukkig daar kwam de bus de hoek om! Inmiddels was het 6 uur en het was nog 2 uur rijden naar Otavalo. In het normale leven zou ik zo’n busrit door de bergen, die ook nog over de 4000 meter grens gaat, als suïcidaal bestempelen, maar andere plek, andere grenzen.
Bochten: ontelbaar. Kuilen, gaten, hobbels: nog ontelbaarder. It was out of my hands. Vergezichten: dramatisch mooi. Zonsopkomst boven de bergen: adembenemend mooi. De bus kreeg geen pech en stopte alleen een keer extra voor een meisje dat moest plassen. Even achter de bus de broek uit en opgelucht stapte ze weer in.
El Paraiso
Hoera, ik was op tijd in Otavalo! Snel gelopen naar Plaza de Ponchos, waar de beroemde, traditionele inheemse souvenirmarkt is. En daar, daar is ook La Cosecha, mét goede koffie, jugos, taartjes, broodjes én perfect internet. Ik waande me na weken in de bergen in el Paraiso en pikte de hoek in die afgesloten kon worden met een glazen schuifdeur. Daar heb ik 3,5 uur ongestoord zitten Skypen.
Inmiddels had Rob z’n nieuwe motor verderop in Ibarra opgehaald en samen met vrienden zijn we lekker gaan lunchen. Nog even naar de supermarkt voor een paar dingen die in het dorpie bij ons niet te krijgen zijn, zoals kaas, stokbrood, garnalen en goede wijn. In de taxi naar de busterminal gesprongen en om half 3 weer richting onze berg. Er is nog één bus later, maar die is van een andere maatschappij en die neem je alleen als je een serieuze doodswens hebt. En deze rit achter op de motor bij Rob die deze route voor de eerste keer reed leek me nog iets onwenselijker.
Als échte flexwerker wilde ik avontuur – nou dat heb ik hoor! Het nieuwe MT-lid is inmiddels een feit en deze rit naar ‘werk’ vergeet ík nooit meer ?
Was was jouw spannendste rit naar werk?
¡HASTA PRONTO!
Annejet
