Een moment van reflectie en bezinning…
Geschreven door mijn nichtje Anne-Marie (16 jaar),
waarmee ze een dichtwedstrijd over ‘sneeuw’ op school won.
#diepzinnig #trotsetante

Als k’ouder word

Sneeuw is net als het leven
Het is wit en puur
Maar het is er maar even
Het is van korte duur

Toch is het anders voor jong en oud
De kinderen gooien met sneeuwballen
Volwassen hebben het snel koud
De ouderen zijn bang om te vallen

Het leven is opgedeeld in fases
Als je jong bent hou je van avonturen
Je staat niet elke dag voor een nieuwe casus
Zodra je ouder wordt: hoe lang gaat dit nog duren?

De waarheid wordt steeds harder
De nachten steeds zachter
Je gedachten steeds starder
Je geheugen blijft achter

Je haar wordt zo wit als sneeuw
Opstaan gaat niet meer zonder pijn
Een kleine wandeling eindigt met een schreeuw
Alleen in de stoel bij het gordijn

Eenzaam en met niemand om je heen
Af en toe bezoek van een kleinkind
De liefde van je leven die zomaar verdween
Zittend in een bejaardentehuis dat je niet zint

Je denkt terug aan de goeie tijd
Waarin alles nog zo simpel leek
Het leven geen constante strijd
Nu is het plaatje faal en bleek

Je kon rennen door het veld
Geen problemen en weinig zorgen
De dagen waarin je niet dacht aan geld
niet hoefde na te denken over de dag van morgen

Toch geven die herinneringen je troost
Ervaringen maken je compleet
De oude en laatste dag waarop je proost
De laatste dag die er toe deed

De laatste adem wordt uitgeblazen
Alles om je heen wordt duister
Om het bed staan familie en naasten
“Slaap lekker mama” hoor je als laatste gefluister