Helemaal geïnstalleerd voor onze vlucht Amsterdam-New York zit ik in het midden met links Rob en aan het raam een leuke jonge vrouw. We kletsen wat en ze vertelt een weekend naar vriendinnen in NY te gaan. Ik vertel dat NY onze tussenstop is en we een paar dagen later naar Costa Rica vliegen om daar wat langer te blijven. Na een half jaar Ecuador wordt dit ons volgende avontuur.

Vliegtuigergernis

Mijn moeder appt: “kan ik nog mee?” maar dat wil ze vast niet, want de rij voor ons gaat bij het raam een grote man zitten. Zo te zien komt hij uit een land waar ik het eten erg lekker van vindt, maar zijn oksellucht is minder appetijtelijk oftewel, van deze zware lucht vallen de mussen dood van de vleugels.
Wij op de rij achter hem ook. Please, niet dik 8 uur deze vieze lucht in onze neusgaten, prevel ik. Rob zegt doodleuk: “die heeft vast teveel komijn gegeten” (dat ruikt ook zo) en ik sis: “niet grappig!”

Het buitengewoon gedistingeerde oudere echtpaar voor ons zien we van ellende verstijven. De keurige mevrouw weet niet hoe snel ze op de vrije hoekstoel op de rij schuin achter ons moet komen en schiet de stewardess aan. Ze mag blijven zitten en manlief schuift genoeglijk naar de hoek, waardoor meneer ongewassen Oksel prinsheerlijk twee stoelen heeft. Maar wij zitten er met z’n drieën nog steeds achter.

Okselconflict

Conflict? Enorm! Als je online zoek op ‘de grootste ergernissen in een vliegtuig’ staat vieze body odeur er altijd bij.

Ik moest gelijk denken aan wat laatst in de krant stond. Een piloot had een gezin uit het vliegtuig gezet vanwege de penetrante lichaamsgeur. Of dat echt zo is, wordt betwijfeld, maar dan moet je het artikel in ‘t AD maar even lezen.

Ik zag ‘t mezelf in de 5 minuten voor take-off niet voor elkaar krijgen om hem het vliegtuig uit te laten zetten…

Relatie / Inhoud

Weet je nog mijn vorige blog? Die over het Conflicthanteringsmodel? 

Hoe zat dat nou in deze situatie? Was de Relatie met meneer KomijnOksel belangrijk? Voor ons niet. We kenden hem niet en zouden hem na deze vlucht waarschijnlijk nooit meer zien. Was Inhoud belangrijk? Duh, jaha nogal! Ik viel bijna flauw! Volgens het model kom je dan uit bij Forceren / Strijden. Dat leek me in een krap vliegtuig toch niet helemaal een handige strategie. Helaas, als je samen uren in zo’n kleine ruimte zit is een andere conflicthanteringsstijl misschien toch slimmer.

Verroer je niet

Maar welke stijl in dit okselconflict dan inzetten? Samenwerken / Oplossen zag ik niet zitten. De enige oplossing zou zijn, water en zeep én een schoon shirt. Kansloos. Compromis / Onderhandelen dan? Zo van, we spreken af dat je de rest van de vlucht je armen strak tegen je lijf aanhoudt. Ben je gek geworden, geen leeslampje boven je hoofd aandoen en van je tas in de overhead bagageruimte blijf je ook af. Dat werd ‘em niet. Ontlopen / Vermijden was in dit geval ook niet echt een optie, dus ik besloot niets te doen. Simpel, geheel onvrijwillig Toegeven / Meegaan.

Kussensloop

De leuke jonge dame naast me had zo haar eigen overlevingsstrategie. Ze pakte een kraakhelder witte kussensloop uit haar tas. Ik dacht eerst dat ze die over haar hoofd zou trekken, maar ze maakte er een fluffy knoedeltje van waar ze telkens naar neus in stopte en haar hoofd tegenaan legde. Maar ík had geen kussensloop die naar wasverzachter rook…

Oksel Collega

Maar wat nou als je een Oksel Collega hebt? Zit die wat jou betreft in de top 10 van ergernissen op de werkvloer? En dan, welke conflicthanteringsstijl kies je? Je hebt veel meer opties dan ik op weg naar New York. Gebruik ze. Je hoeft je neus niet in een kussensloop te stoppen. En hoe moeilijk ook, maak het bespreekbaar. Hoe? Dat lees je in toekomstige blogs, dus blijf tuned!

Zoals de keurige mevrouw die naar een andere vliegtuigstoel vluchtte zei: “ze zouden moeten
verplichten om te douchen en schone kleren aan te trekken”. Gelukkig heeft Norwegian Airlines een geweldig frisse luchtsysteem en we hebben de vlucht overleefd. Woensdag voor onze vlucht naar San José toch maar die kussensloop mee ?

Hartelijks!
Annejet