Hoe vaak per dag denk, zeg, lees of hoor jij ‘stress’…?

Sinds ik even een half jaar uit Nederland weg ben, is dat woord een beetje uit mijn woordenboek verdwenen. Stress is gereduceerd tot “help, deze pinautomaat geeft geen dollars” of “lieve help, wat staat hier?”. Menukaarten in het Spaans bijvoorbeeld! Dat gaat nu best goed, maar toen we hier net waren, had ik elke avond een verrassingsmenu.

Een snelle zoekopdracht op Google geeft in ongeveer een zesde van een seconde bijna 1,3 miljard(!) hits. Ik kon mijn ogen niet geloven. En dan te bedenken dat op de plek waar we nu in Ecuador wonen, mensen het woord ‘stress’ helemaal niet kennen. Serieus, ze weten let-ter-lijk-níet-wat-stress-is.

Hangen ze dan de hele dag in een hangmat? Zeker niet, mensen werken hier heel hard voor hun bestaan. Zelfs in het weekend zie je mensen op de velden werken. En op zondag start om 7u ’s morgens de markt en reizen mensen uren met hun waren om die te verkopen.

Is hun leven dan zo easy piecy? Nee, ook niet. Het  bestaan is hier hard. Met 2 seizoenen is het kiezen tussen stof- of modder. En dit is niet voor niets een  derdewereldland.

Zijn ze rijk genoeg? Tja, wat is rijk genoeg… Wat is jouw perceptie? Wij zouden hun huizen en manier van leven als ‘armoedig’ bestempelen, maar dat hardop zeggen zou echt een belediging zijn.

Ik heb er veel over nagedacht. Hoe kan het(?!) dat de originele inwoners, hier in het noorden van Ecuador, niet weten wat stress is. Mijn perceptie is niet wetenschappelijk onderbouwd en ik heb op internet ook niet naar antwoorden gezocht. Maar na grondige observatie is mijn conclusie deze:

1. Hoeveelheid prikkels is minder

We spraken een jonge man hoog in de bergen en vroegen of daar internet was. Zijn antwoord: “nee, maar mis ik dan soms iets?” Wat een domme vraag! Natuurlijk mis je dan iets! Dan is je leven niet compleet. Dan loop je achter. Dan kún je toch niet gelukkig zijn. Dan weet je niks. Dan, dan…

Maar dat is Perceptie! Hoezo, niet gelukkig? Hoezo dom? Hoezo leven incompleet. Zoals hij daar leefde, op die plek, met adembenemende panorama’s en één met de natuur. We zeiden: “Nee hoor, je mist niets”.

2. Inspanning / ontspanning / inspanning / ontspanning

We zeggen wel eens ‘work hard / play hard’, toch? Maar dat ‘play hard’ wordt vaak niet met ontspanning, maar inspanning ingevuld – het continue ‘aan’ staan – dáár wordt inmiddels genoeg over geschreven. Hier is het ritme dat nog wordt begrepen en geleefd: inspanning / écht ontspanning etc. (zie ook onder 1).

3. Tevredenheid vs Maakbaarheid

Tevredenheid is in onze wereld van een deugd een ondeugd geworden. Alles wordt steeds verder op de individuele behoeften van mensen ingesteld. En soms is dat best handig. Maar daardoor is de verwachting dat alles in het leven ‘maakbaar’ is tot onrealistische proporties verworden.

Het is hier heel simpel, mensen zetten niet alles op alles om dingen naar hun hand te zetten. Ik denk dat ze hier beter weten wanneer je ergens geen energie meer in moet stoppen. Wanneer je ‘houding’ belangrijker wordt dan ‘het moet op mijn manier’.

Wat is jouw perceptie? Does this makes sense wat ik hier schrijf? Wat zou je in je eigen leven kunnen doen, of heb je al gedaan, om ‘stress’ te reduceren tot elke avond een verrassingsmenu? Voel je vrij om het hieronder te delen!

Hartelijke groet,
Annejet