Vind je het ook zo vermoeiend? Van die mensen die altijd maar blij, opgewekt, positief en enthousiast lopen te doen? Tegen jou, tegen anderen. Mensen die zich geen raad weten als je een keer laat vallen dat jouw leven nu even niet leuk is of dat je verdrietig om iets bent. Die zich super ongemakkelijk bij de emotie van een ander voelen en dan maar met een (goedbedoelde) Positieve Dooddoener* uit de hoek komen?

GRRRR

We weten heus wel dat op social media vaak alleen maar wordt geëtaleerd hoe geweldig iemands leven is. Maar als we íets in het afgelopen jaar met z’n allen hebben geleerd is het wel dat ‘t leven nou eenmaal níet altijd leuk is. Dat het leven níet maakbaar is. En dat we soms flink tegen onszelf aanlopen. Dat hoeven we niet op te blazen, maar we hoeven ook niet in de ontkenning te schieten. Het is soms gewoon wat het is.

En ja, we weten ook allemaal dat een positieve mindset in zo’n situatie helpt. Maar daarin doorslaan en alles afdoen met ‘het komt heus goed’, ‘wees blij dat…’, ‘kop op, je hebt genoeg om dankbaar voor te zijn’, ‘tel je zegeningen’ etc. is ook niet effectief. Of ook zo erg, iemand die voor alles wel een oplossing aandraagt (alles is immers te fixen…).

Heb je zelf een grappige, excentrieke of oervervelende positieve dooddoener gehoord, deel je ‘em hieronder dan even?

Laten Zijn

Herken je bij jezelf dat je vaak met Goedbedoelde Positieve Giftige Dooddoeners op de proppen komt? Stel, jij vraagt: ‘hoe gaat het met je?’ en de persoon zegt iets als: ‘nou, niet zo lekker. Ik word niet goed van al dat Zoomen en ik voel me alleen’. Denk je dan: ‘verkeerde vraag gesteld’ of ‘wat moet ik hier nu mee?’ en wuif je door je eigen ongemakkelijke gevoel het eerlijke antwoord met een Positieve Dooddoener weg? ‘Ja daar hebben we allemaal last van. Wel positief blijven denken hoor!’ Feit is dat de ander zich daar niet beter door gaat voelen en het jullie gevoel van verbondenheid ook niet vergroot.

Maar mag ik aannemen dat je natuurlijk juist wél wilt dat de ander zich door jouw opmerking beter gaat voelen? Daarom steek je ‘em ook positief in, toch? Nice try, alleen op die manier werkt ‘ie dus niet. Hoe dan wel? Dat vertel ik je graag, maar eerst wil ik iets over mezelf met je delen. Zit je daar niet echt op te wachten; schiet dan gerust door naar het onderkopje ‘Hoe dan wel?’.

Half jaar Nederland

We zijn nu een half jaar terug uit Costa Rica en er zijn momenten dat ik verdriet in m’n hart voel dat die stomme Corona roet in het eten heeft gegooid en ik weer in Nederland woon. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet dankbaar ben voor alles wat ik hier weer heb. Genoeg om blij van te worden – lees: een heerlijke plek om te wonen, werk waar ik blij van word, super fijne cliënten, familie en vrienden op afstand binnen handbereik, een nieuwe fiets enz.

Allemaal heel comfortabel en prettig en mooi. Maar soms bekruipt me het gevoel dat ik hier niet had willen zijn, dat ik in Costa Rica had willen zijn. Áls ik dat al hardop durf te zeggen komen er Positieve Dooddoeners: ‘je had daar nu toch ook niet willen zitten’, ‘je hebt ’t in ieder geval gedaan’, ‘kop op meid, er zijn ergere dingen’ en ga zo maar door.

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik niet het type ben om depressievig met een deken over m’n hoofd in het verleden te blijven hangen. Echt niet! Maar die eerlijke emotie hoef ik toch ook niet geforceerd positief te bagatalliseren, alleen maar omdat het voor anderen oncomfortabel is om te horen dat, nét op het moment dat ze ’t vragen, ik gewoon even flink baal…? Ik ben lerende: ik blijf altijd dat ‘blije, positieve en optimistische bruistabletje’, maar soms dus even niet. Zo, dat gezegd hebbende… ?

NT- vs ASS-brein

Mijn neurotypische brein werkt wat dat betreft trouwens ook weer anders dan het autistische brein van Rob. Over de interessante verschillen tussen een NT-brein en ASS-brein met hoog IQ heb ik al vaker gepost (43 bedden /  LET-TER-LIJK / Bot vangen / Structuur vs Verandering / Actie = Reactie / Prikkel hier, prikkel daar, prikkels overal / Leguaan of Volluaan? / Social Distancing = FIJN). Een ASS-brein is in het hier en nu en vindt ’t sowieso lastig om bij z’n gevoel te komen. Ons buitenland avontuur is voor Rob verleden tijd en hij voelt daar geen emoties meer bij. Dat is geweest en de deur is gesloten. Soms toch best fijn zo’n ASS-brein!

Hoe dan wel?

Oké, even terug naar die (vaak goedbedoelde) Positieve Dooddoeners – die hebben dus meestal niet het beoogde effect. Kan dat anders? Natuurlijk kan dat anders!

De eerste stap is bij jezelf het mogelijke ongemak (h)erkennen en accepteren. De ander zegt iets waar jij niet op zit te wachten. Niet wegpoetsen! Lekker laten ZIJN en de verbinding zoeken. Hoe? Draai ‘em eens om – wanneer voel jij je met iemand verbonden? Je gehoord, gezien voelen is belangrijk, toch?

Balans

Laat de ander dus merken dat je erkent dat z’n situatie nu moeilijk is^# (‘dat vind ik naar voor je’) en vraag bijvoorbeeld: ‘wat kan ik nu het beste voor je doen?’ en het antwoord zal je misschien verbazen. Luisteren en er gewoon zijn is vaak al voldoende.

Het is natuurlijk ook niet de bedoeling om samen te gaan zitten zwelgen in negativiteit. De balans tussen ‘het mag er zijn’, maar ook niet extra voeden en wel weer vooruit kijken.

Ik zei laatst tegen een vriendin die chronisch ziek is, dat ik het zo lastig vind om te vragen hoe het met haar gaat, want eigenlijk gaat ‘t nooit goed. Toen vertelde ze dat ze zelf meestal iets als: ‘hoe ben je vandaag opgestaan?’ vraagt in plaats van de standaard ‘hoe gaat het met je’. Dat vond ik wel een goeie.

Go for it met Positiviteit zónder Dooddoeners ?
Hou je mij er ook scherp op?!

Hartelijke groet,
Annejet

* ook wel bekend als ‘toxic positivity’ (giftige positieve dooddoeners)
# wanneer het ernstiger is dan gewoon een baalmoment, is het altijd raadzaam om een arts te raadplegen